چهار سبک ارتباطی در محیط کار را بشناسید

شما به عنوان یک مدیر با شناخت سبک ارتباطی کارمندان خود می‌توانید از ایجاد تعارض بین آن‌ها جلوگیری کنید.

ارتباطات در محیط کار هنوز هم یکی از مهم ترین عناصر هر شغلی است که افراد را قادر می‌سازد تا ایده‌های پیچیده را با یکدیگر به اشتراک بگذارند و به مدیران کمک می‌کند تا مطمئن شوند که همه افراد سازمان از حقایق و رویه‌های مختلف آگاه هستند. 

طبق یکی از گزارش‌های منتشر شده در مجله کسب‌وکار هاروارد، نزدیک به دو سوم مدیران در برقراری ارتباط با کارمندان خود راحت نیستند. این در صورتی است که ارتباطات تجاری به میزان بسیار زیادی به رشد و پیشرفت یک کسب‌وکار کمک می‌کند. 

از آن جایی که «ارتباطات» یک موضوع بسیار گسترده است، ما در این مطلب، تعامل انسانی از طریق صحبت کردن را به چهار سبک اصلی تقسیم می‌کنیم. مدیران باید با این سبک‌ها و تاثیر هر یک از آن‌ها بر تعاملات حرفه‌ای آن‌ها در داخل و خارج سازمان آگاه باشند. 

افرادی که مدرک کارشناسی ارشد ارتباطات تجاری دارند، در زمینه مهارت‌های لازم برای رویارویی با چالش‌های ارتباطی در محیط‌های کاری مدرن به مطالعه و تحقیق می‌پردازند. به همین دلیل مدیرانی که این مدرک را دارند، درک بهتری از سبک‌های ارتباطی دارند. 

اگر شما به عنوان یک مدیر در این زمینه تحصیلاتی ندارید، لازم نیست نگران باشید؛ زیرا مقالات و محتوای زیادی در این زمینه وجود دارد که با مطالعه آن‌ها می‌توانید مهارت‌های زیادی در این زمینه کسب کنید.

با مطالعه این مطلب نیز می‌توانید با چهار سبک ارتباطی در محیط کار آشنا شوید. 

چند سبک ارتباطی وجود دارد؟

سبک ارتباطی در محیط کار را می‌توان به چهار دسته تحلیلی، شهودی، عملکردی و شخصی تقسیم کرد. هر یک از این سبک‌ها نقاط قوت و ضعف خود را دارند و هر کدام در محیطی با ویژگی‌های مشخص می‌توانند بهترین نتیجه را داشته باشند. 

مدیران باید بتوانند در تعاملات خود با کارمندان این سبک‌ها را تشخیص دهند و از اطلاعاتی که درباره آن‌ها دارند استفاده کنند تا شکاف ارتباطی موجود میان اعضای تیم را بهبود دهند. 

سبک ارتباطی اول: تحلیلی (Analytical)

افرادی که با سبک تحلیلی ارتباط برقرار می‌کنند، تمایل زیادی دارند که روی آمار و ارقام و شکل‌ها تمرکز کنند. آن‌ها دوست دارند با استفاده از این حقایق تصمیم‌گیری کنند و در ارتباطات خود با دیگران، این اطلاعات را به اشتراک بگذارند. 

این افراد، در پیدا کردن بهترین راه برای انجام هر کاری خیلی دقیق هستند. به همین دلیل اگر یکی از اعضای تیم، از افکار منطقی برای تصمیم‌گیری استفاده نکند، آن‌ها خیلی زود نا‌امید می‌شوند. 

همچنین رفتار این افراد خیلی مبتنی بر احساسات نیست؛ به همین دلیل ممکن است افراد هم سن و سال‌شان، آن‌ها را افرادی بی‌عاطفه ببینند که تنها بر اساس منطق عمل می‌کنند. 

نقطه مثبت افراد با این سبک ارتباطی این است که می‌توانند در هر ماجرایی، احساسات را کنار بگذارند و به اصل ماجرا بپردازند. این افراد در رساندن پیام خود به دیگران، عملکردی موثر و کارآمد دارند. علاوه بر این، می‌توانند از طریق بحث‌های سنجیده و آرامشی که دارند، بر دیگران تاثیر بگذارند. 

سبک ارتباطی دوم: شهودی (Intuitive)

افرادی با این سبک ارتباطی، از نتایج نهایی بحث برای هدایت مشارکت‌کنندگان استفاده می‌کنند و دقیقا برعکس افراد با سبک ارتباطی تحلیلی هستند. این افراد سعی می‌کنند در همه کارها و بحث‌های خود، به هدف نهایی توجه کنند و این هدف را محور تمام کارهای خود قرار می‌دهند. 

افراد شهودی خیلی نگران جزئیات نیستند و نگاه آن‌ها همواره به دورنمای سازمان است. می‌توان گفت که این افراد، بیشتر از افراد با سه سبک ارتباطی دیگر، هدف‌گرا هستند. 

مدیران با این سبک ارتباطی در تمام کارهای خود به هدف اصلی سازمان توجه می‌کنند و تنها کارهای مرتبط با این هدف برای آن‌ها اهمیت دارد. نقطه ضعف افراد با سبک ارتباطی شهودی این است که گاهی‌اوقات، به جزئیات مهم کارها توجهی نمی‌کنند. 

سبک ارتباطی سوم: عملکردی (Functional)

افراد با سبک ارتباطی عملکردی از داشتن دستورالعمل‌های مرحله به مرحله لذت می‌برند و با انجام دادن هر مرحله این احساس را دارند که در حال تکمیل محصول نهایی هستند. 

افراد با سبک ارتباطی عملکردی دوست دارند که اطلاعات‌شان مبتنی بر اعداد و ارقام و حقایق مختلف باشد. استفاده کردن از ابزارهایی مانند تخته وایت‌برد و گانت‌چارت‌ حس خوبی به آن‌ها می‌دهد.

از آن‌جایی که این افراد هم گاهی‌اوقات در برخی از مراحل کارهای خود از جزئیات صرف‌نظر می‌کنند، می‌توان گفت که شباهت کمی با افراد شهودی دارند. یک فرد با این سبک ارتباطی، یک عامل اجرایی در تیم است که ایده‌ها را می‌گیرد و آن‌ها را به واقعیت تبدیل می‌کند. 

سبک ارتباطی چهارم: شخصی (Personal)

افراد با این سبک ارتباطی را می‌توان به عنوان چسبی در نظر گرفت که بافت اجتماعی محیط کار را حفظ می‌کنند. آن‌ها مهارت زیادی در بررسی موضوعات از زوایای مختلف دارند و همواره به فلسفه شکل‌گیری یک ایده توجه می‌کنند. 

به دلیل داشتن این مهارت، آن‌ها معمولا بین افراد میانجی‌گری می‌کنند و به هر یک از اعضای تیم اطمینان می‌دهند که دیگران، افکار و احساسات آن‌ها را درک می‌کنند. این افراد به راحتی می‌توانند اعتماد دیگران را جلب کنند؛ به همین دلیل در مذاکرات برای فروش محصولات و خدمات، قدرت زیادی دارند. 

افراد منطقی در بحث با این افراد احساس خوبی ندارند و این موضوع، نقطه ضعف افراد دارای سبک ارتباطی شخصی است. از طرف دیگر، افراد با این سبک ارتباطی در گروه‌هایی که احساسات در ارتباطات آن‌ها جایی ندارد، خیلی زود ناامید و ناراحت می‌شوند. 

تعامل افراد با سبک ارتباطی مختلف با یکدیگر چگونه است؟

نحوه تعامل اعضای یک تیم با یکدیگر، تاثیر زیادی بر انسجام و موفقیت آن تیم دارد. اگر اعضای یک تیم نتوانند به خوبی با یکدیگر ارتباط برقرار کنند، ممکن است که گروه به طور کلی از هم بپاشد. 

برخی از سبک‌های ارتباطی به خوبی می‌توانند با یکدیگر ارتباط برقرار کنند؛ اما برخی از سبک‌ها نیز با یکدیگر در تعارض هستند. 

شما به عنوان یک مدیر باید سبک ارتباطی هر یک از اعضای تیم خود را مشخص کنید و این مهارت را داشته باشید که با تعیین کردن تعارض‌های بین این سبک‌ها، از ایجاد مشکل بین کارمندان خود جلوگیری کنید. 

همچنین شما باید هنگام استخدام افراد مختلف، به سبک ارتباطی افراد و میزان سازگاری آن‌ها با کارمندان خود توجه داشته باشید تا بتوانید از بروز مشکلات احتمالی جلوگیری کنید. 

البته به این نکته توجه داشته باشید که تیم شما باید از افراد دارای سبک‌های ارتباطی مختلف تشکیل شود؛ زیرا وجود افراد با دیدگاه‌های مختلف برای موفقیت در هر پروژه‌ای ضروری است. 

افراد دارای سبک ارتباطی تحلیلی می‌توانند اعداد و ارقام و حقایق یک پروژه را ببینند و این اطلاعات را با دیگر اعضای تیم به اشتراک بگذارند. افراد دارای سبک ارتباطی شهودی نیز می‌توانند به دیگران اطمینان دهند که پروژه در حال حرکت در مسیر تعیین‌شده است. افراد عملکردی نیز در چارچوب ارائه شده توسط افراد تحلیلی و در بازه زمانی تعیین‌شده توسط افراد شهودی حرکت می‌کنند. در نهایت افراد با سبک ارتباطی شخصی نیز مطمئن می‌شوند که همه افراد ارتباط خوبی با یکدیگر دارند و روحیه افراد تیم قربانی افزایش بهره‌وری نمی‌شود. 

منبع: Rider University